شهید مرتضی بازلی در سال 1346 در تهران دیده به جهان گشود. دوران طفولیت را در آغوش گرم خانواده سپری کرد و سپس به دبستان رفت. تحصیلاتش را تا دوم راهنمایی ادامه داد و پس از آن بمنظور کمک به پدر، در مغازه خواربار فروشی مشغول بکار شد. او در اردیبهشت ماه سال 64 به خدمت مقدس سربازی اعزام گردید و پس از اتمام دوره آموزشی در منطقه لشگرک تهران، از طریق نیروی زمینی ارتش به جبهه عملیاتی غرب کشور اعزام شد و در لشگر 64 ارومیه ، تیپ سه ، گردان 103 و گروهان دوم به دفاع از مرزهای کشور و کیان نظام اسلامی پرداخت. این شهید والامقام پس از رشادتهای فراوان در تاریخ 11/12/65 در محور عملیاتی کربلای 7، منطقه حاج عمران در حال بازگشت از ماموریت رزمی به اتفاق جمعی از رزمندگان، بر اثر سقوط بهمن و سرمای شدید و محبوس شدن در زیر برف به فیض عظمای شهادت نائل گردید. فرازهایی از وصیتنامه شهید بازلی : بنام محبوبم الله و با سلام بر مهدى(عج) و با درود بر امام خمینى و با یاد شهیدان جاوید انقلاب اسلامى. خدا را شکر و سپاس که لغزشهائى برایم پیش آمده دچار آن هم نگشتم هر چند که با گذشت بیست سال از عمرم هنوز به درجه‌اى را که انتظارش را دارم نرسیده‌ام که امیدوارم خداوند انشاءالله عنایت بفرماید. بنا به حقانیت انقلاب و دستور امام عزیز، خودم در این راه قدم به جبهه گذاشته‌ام و کسى برایم اجبارى نیاورد. دِین خود را ادا کردم و اسلام عزیز را. به پیروزى رساندن انقلاب اسلامی به رهبرى امام خمینى وظیفه‌اى است شرعى براى یکایک ما که امیدوارم هر کس به سهم خودش دینش را ادا کند تا در سراى آخرت در پیش خداوند و ائمه طاهرین و شهدای عزیز سر بزیر نباشد. و در هنگام دفن چشمانم را باز بگذارید تا کوردلان بدانند که من این راه را کورکورانه نیامده‌ام و دستهایم را بیرون بگذارید تا در لحظات آخر با بى‌جانى، مشتى بر دهان شرق و غرب بکوبم و به این مردم بگوئید اى مردم! به خدا قسم این جنگ را ادامه دهید و کمک کنید به این جنگ که شرافت و دین و قرآن ما را حفظ می کند. پدر و مادر گرامى! از شما خواهش و تمنا میکنم که براى من گریه و زارى نکنید. پدر و مادر گرامى! خلاصه اگر در طول عمرم شما را اذیت کرده‌ام و از دستورات شما سرپیچى کرده‌ام مرا ببخشید.